15) Vrij 29-7: Op naar Miami, via Premium en Meritt Island Refuge

Vannacht heb ik slecht geslapen. Ik ben vreselijk verkouden geworden. M'n hoofd zit vreselijk vol 'water'. Grrr. Ik zie de klok doortikken. Vanochtend verlaten wij het huis. Ik ben dan ook niet fris en fruitig... Iedereen helpt mee om het huis leeg en opgeruimd te krijgen. Om 10 uur moeten we het huis uit zijn.

We verlaten Sandy Ridge. We hebben het top gehad. Het huis was heel ruim. Het zwembad was heerlijk. Fijne koelkast met ijsblokjes gedeelte!

Jammer van de temperatuur in het bad, maar daar hebben we het niet meer over. Wij hadden het eerste huis aan de linkerkant op SR. Eens zien hoe groot het complex is. Tjee, het loopt echt ver door. Timo wil nog even rijden. Hier is het wel rustig. Dus hier kan het wel even. Hij straalt er van. Tof vindt hij het.

Dan rijden we naar Bob Evans voor het ontbijt. Althans.... We rijden eerst nog even via Vineland Premium Outlet. Pas had daar schoenen gezien van de week. En bij geen enkel ander winkelcentrum zag hij zijn maat. Dus nu is de laatste kans om hier naar terug te gaan. Hij slaagt voor zijn Allstars. Ik neem ook nog een paar baby schoentjes mee voor Jayson. Zo lief!

Bij Bob Evans ontbijten/lunchen we lekker. Het is er superdruk. We worden verdeeld over 2 tafeltjes. Naast elkaar.

Omdat de rit naar Miami maar een kleine 4 uur duurt, heb ik het goede plan opgevat om via Merrit Island Refuge te rijden. Dat is ruim een uur richting de oostkust. Ter hoogte van Kennedy Space Center. Miami ligt per slot ook aan de oostkust ;-)

Bij het visitor center lopen we een trail. Heel rustgevend.

Bij een "boat ramp" verderop zijn heel veel manatees. Daar rijden we ook nog even heen.

Er zijn echt veel zeekoeien!

Het is inmiddels tegen 3 uur. We rijden de I95 op richting het zuiden. Bij de kruising met de Florida Turnpike (tolweg) besluiten we onze avondmaal te nuttigen bij Cracker Barell. Leuke entourage altijd.

Even een potje dammen

Je komt binnen via een winkeltje met allemaal snuisterijen. De entree is een veranda met schommelstoelen. Die je ook weer kunt kopen. Na het eten duiken we de turnpike op. Een dodelijk saaie route volgt. Gelukkig nies ik mij te pletter. Dus ik vermaak me wel met mijn zakdoekjes :-(. Het is al donker als we bij het hotel aankomen om 21.00 uur. Tjee, wat een deceptie! Een hotel kamer. Zo klein als onze master bedroom in de villa... We doen het er maar mee. Lekker knus zullen we maar zeggen.
Ik ben nu echt doodop. Weltrusten!